सम्माननीय प्रधानमन्त्री ज्यू,
तपाईंको नेतृत्वको सरकारले ‘कोरोना संक्रमितले आफैं उपचार खर्च ब्यहोर्नू’ भनेर जनताका नाममा आदेश गरेकै दिन झापा जिल्लाको दमक निवासी कोरोना संक्रमित ६७ बर्षीया प्रेमकुमारी खड्काको निधन भयो ।
त्यसो त उक्त दिनमात्र देशभरका कोरोना संक्रमितहरु मध्ये १८ जनाले ज्यान गुमाए । तर, प्रधानमन्त्रीज्यूको निर्वाचन क्षेत्रकी प्रेमकुमारी खड्काको ब्यथा वयान गरेर तपाईंलाई सुनाउन उपयुक्त लागेर सुनाउंदैछु । तपाईंलाई भेट्न पाएको भए भेटेर सुनाउंथें, तर म भित्रिया परिन । केही पहिले भेट्न कोसिस गरेको थिएं । तर, तपाईका आसेपासेले महत्व दिएनन् । त्यसकारण लेखमार्फत यो पत्र लेख्दै छु ।
प्रेमकुमारी खड्का केही दिनअघि कोरोना संक्रमित भएर अस्पतालमा उपचार गरी निको भएर घर फर्किनुभएको थियो । तर, घर फर्किएपछि उहांलाई थप गा¥हो भएकाले पुन ः अस्पताल गएर उपचार गरिरहनुभएको थियो । एक्कासी उहांको अक्सिजनको मात्रा घट्यो र डाक्टरले आइसीयुमा राखेर उपचार गर्नु जरुरी रहेको बताए । तर, तपाईं निर्वाचित हुनुभएको क्षेत्रको दमकका कुनै अस्पतालमा आईसीयू पाइएन । थोरै संख्यामा रहेका आईसीयू पनि खाली थिएनन् ।
उहांको स्वास्थ्य अवस्था झन जटिल बन्दै थियो । डाक्टरले भेन्टिलेटर जरुरी भएको बताए । कुनै उपाए नलागेपछि मलाई सम्पर्क गरेर उहांका छोराले दशैंका मुखमा आमाको जीवन बचाइदिन याचना गरे । मैले वीपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानका शिक्षाध्यक्षलाई सम्पर्क गरें । त्यहां आईसीयु र भेन्टिलेटर केही पनि खाली थिएन । उहांले संक्रमित भएका त्यहीं कार्यरत डाक्टर र नर्सहरुका लागि समेत पर्याप्त ब्यवस्थापन हुन नसकेको बताउनुभयो ।
त्यसपछि मैले बिराटनगरमा रहेको नोवल मेडिकल कलेजका अध्यक्ष सुनील शर्मालाई सम्पर्क गरें । उहां आफैं संक्रमित भई भर्खरै कोरोना जितेर काममा फर्किनुभएको थियो । मैले उहांलाई सबै विवरण सुनाएर आईसीयूरभेन्टिलेटर जुटाएर एउटी आमाको जीवन बचाइदिन अनुरोध गरें । उहांले पनि आईसियु र भेन्टिलेटर खाली नभएकाले सहयोग गर्न नसक्ने भन्दै अन्यत्र बुझ्न सुझाउनुभयो ।
त्यसपछि मैले बिराटनगरमै रहेको बिराट मेडिकल अस्पतालका फाउण्डर अध्यक्ष डा.ज्ञानेन्द्र कार्कीलाई सम्पर्क गरें । कोरोना महामारीबाट उहां आफैं पनि गम्भीर परिस्थितिको सामना गरेर निको हुनुभएकाले यस्तो समयमा बिरामीको अवस्था र परिवारको अपेक्षा कस्तो रहन्छ, उहांलाई हेक्का थियो ।
मैले उहांलाई पनि आईसीयू र भेन्टिलेटर मिलाइदिन अनुरोध गरें । मेरो अनुरोधलाई गम्भीरतापूर्वक लिंदै उहँंले अस्पताल प्रशासनमा
बुझ्नुभयो । तर, त्यहां पनि खाली रहेनछ ।
यद्यपि उहांले मलाई निराश नबनाउन बिरामीको विवरण म्यासेज गर्न भन्नुभयो । खाली भएलगत्तै तपाईको बिरामीलाई प्राथमिकता दिन्छु भनेर सहानुभुति देखाउनुभयो ।
मलाई साथी प्रेम खड्काले बारम्बार फोन गरेर आज आईसियू र भेन्टिलेटर मिले आमालाई बचाउन सकिन्थ्यो कि भनेर भनिरहनुभएको थियो । डा.ज्ञानेन्द्र कार्कीले एक दिनपछि भए सघन बेड मिलाउंछु भन्नुभएको थियो । आमाले सघन उपचार कक्षमा बांच्ने आशामा रोगसंग लडिरहनुभयो ।
यो सन्दर्भ यही गत कात्तिक २ गते आइतबारको हो । त्यस दिन आईसीयु र भेन्टिलेटर खोज्दा बुझ्दा नै रात बित्यो । सायद धनाढ्य भएको भए प्रेमजीले हेलिकप्टरबाट काठमाडौंको सुविधायुक्त अस्पतालमा आमाको उपचार गरेर बचाउनुहुन्थ्यो होला । तर, सबै जनतासंग त्यो सामर्थ्य कहँं हुन्छ र ?
भोलिपल्ट सोमबार बिहानै प्रेमजीले मलाई फेरि बिराट मेडिकल अस्पतालसंग कुरा गरिदिन भन्नुभएको थियो । डा.कार्कीले मलाई सायद ११ बजेतिर ‘बिरामीलाई पठाइदिनू, आईसियु खाली गरेको छु’ भनेर फोन गर्नुभयो । मैले प्रेमजीलाई तत्काल खबर गरें । आमालाई बचाउन सकिने भयो भनेर उहांले खुसी हुुंदै फोन राख्नुभयो ।
तर, अपशोच १.३० तिर प्रेमजीको फोन आयो, ‘दाइ धेरै ढिला भएछ, आमालाई बचाउन सकेनौं, बिराटनगर लैजांदै गर्दा पथरी (मोरङ) मा आमा बित्नुभयो ।’
प्रेमजीको कुरा सुनेर म अवाक् र किंमकर्तव्यविमूढ भएं ।
प्रधानमन्त्री ज्यू,
सरकार सांसदलाई दशैं भत्ता दिनतिर, ओम्नी, यतिलाई देश ठेक्का दिनतिर, मन्त्रिमण्डल हेरफेरमा चलखेल गर्नतिर र राजदूत नियुक्तिमा समय वर्वाद गर्नतिर नलागेर तपाईंको उपचारमा जत्तिकै जनताको उपचारमा पनि सजकता अपनाउनतिर लागेको भए परिस्थिति यस्तो भयावह नहुन पनि सक्थ्यो ।
आखिर जीवन त सबैको उही नै हो नि एउटा मात्र आईसीयु र भेन्टिलेटर थप्न ध्यान दिएको भए आज प्रेमकुमारी आमाले ज्यान त गुमाउनुपर्ने थिएन । यसरी नै अरु आईसीयु र भेन्टिलेटर थपेको भए उहांजस्तै अरु आमा(बुवाहरुले जीवन गुमाउनुपर्ने थिएन । आज उहांका छोराछोरी टुहुरा हुने थिएनन् । अरु कैयौं छोराछोरी दशैंको मुखमा टुहुरा हुने थिएनन् । नजिकिएको दशैंमा नयां नाना लाएर चिची खाने नानीहरुको रहर अपूरो हुने थिएन ।
प्रधानमन्त्रीज्यू त्यो ठाउंमा आफूलाई राखेर एकपटक हेर्नुस त तपाईं राजनीतिमा नलागेर उहांको ठाउंमा र प्रेमकुमारी तपाईंका ठाउंमा भएको भए अनि तपाईंलाई यो समस्या परेको भए के सोच्नुहुन्थ्यो होला ? एकपटक सोच्नुस त
जनताले निर्वाचित गरेका जनप्रतिनिधिहरु पांचतारे होटलको आइसोलेसनमा बसिरहेका बेला हाम्रो सरकार जनतालाई भने सःशुल्क उपचारको असंवैधानिक उर्दी लगाउन तल्लीन छ । जनताको जीवन रक्षा गर्ने आफ्नो पहिलो र आधारभूत दायित्वबाट राज्य च्युत भएको यहां भन्दा भद्दा उदाहरण अरु के हुन सक्छ र ?
यस प्रकारको गैरजिम्मेवार शैली बदलेर यदि जनताको संकटको सारथी बन्न सक्दैन भने जनताले सरकार नामको सेतो हात्ती किन पाल्ने भन्ने यक्ष प्रश्न खडा भएको छ ।
कोरोना महामारीका कारण उत्पन्न बिषम परिस्थितिले गर्दा विश्व नै भयावह भएको बेला विकसित देशहरुका सरकारले अनेकन् प्रयास गरेर जनता बचाएका समाचारहरु हामीले सुनिरहेका छौं । जनता बचाउन आफ्नो सबै शक्ति र सामर्थ्य प्रयोग गर्दागर्दै पनि जनताको जीवन बचाउन नसकिएका ठाउंमा राष्ट्रप्रमुखले भावबिहृवल भई जनतासंग माफी मागेका घटना र तस्वीरहरु पनि सार्वजनिक भएकै छन् ।
तर, नेपालको सरकार भने दैनिक संक्रमितको संख्या गन्न र राष्ट्रिय मिडियाबाट कर्कस ध्वनीमा संक्रमित ब्यक्ति र मृतकको संख्या भट्याउनमा नै तल्लीन छ ।
सरकार केवल आदेश र फर्मान् जारी गर्छ । हरेक दिन सरकार अनेक अर्ति र उपदेश मात्र हैन, जनतालाई धम्क्याउने र तर्साउने भाषा समेत बोल्छ । सरकारी अधिकारीहरुको प्रस्तुतिमा देश र जनताप्रति एकरत्ति चिन्ताभाव भेटिंदैन ।
आज देशभरि कहँ कतै अस्पतालका बेड खाली छैनन् । कतै पनि आईसीयु र भेन्टिलेटर खाली छैनन् । यो पत्र लेख्दासम्म उपत्यकामा कहीं कतै अस्पतालमा बेड छैन भन्ने जानकारी पाएको छु । यस्तो बेला राज्यले जनतालाई साथ सहयोग गर्नुको सट्टा निराश बनाउनु हुंदैनथ्यो ।
सम्माननीय प्रधानमन्त्रीज्यू,
आजभन्दा अढाई बर्ष अगाडि झापाको निर्वाचन क्षेत्र नं. ५ मा तपाईकै सामुन्नेमा तपाईंलाई समग्र निर्वाचनकै ‘म्यान अफ द इलेक्सन’ बनाउन अपिल गर्दै मैले पनि जनतासंग भोट मागेको थिएं । त्यतिबेला मैले जनता समक्ष नेकपाको सरकारलाई दुईतिहाई मत दिनुहोस् ,आफ्नै आंखा अगाडि, आफ्नै पालामा समृद्ध नेपाल, सुखी नेपाली बन्नेछ भनेर भनेको थिएं ।
यदि केपी ओलीको नेतृत्वमा सरकार बन्यो भने त्यसले संविधानको कार्यान्वयन गर्नेछ, मुलुकमा विकास, समृद्धि र सुशासन युग आउनेछ अनि देशले जिम्मेवार र जनउत्तरदायी लोककल्याणकारी राज्य पाउनेछ भनेर भनेको थिएं ।
प्रधानमन्त्री ज्यू अरु त यस्तै(त्यस्तै भयो, कहालीलाग्दो महामारीको यो अत्यन्तै अत्यासलाग्दो घडीमा समेत जनताले सरकारलाई आफ्नो साथमा पाउन सकेनन् । यस्तो बेलामा यो सरकारको के सन्देश बोकेर यसपालि दशैंमा म घर (झापा) जाऔं ? बुढा बा(आमा र त्यहांका जनतालाई के भनेर भेटौं ?
– उही तपाईंको कार्यकर्तारमतदाता रञ्जित तामाङ, काठमाडौं
(प्रधानमन्त्री ओलीको निर्वाचन क्षेत्रका बासिन्दा रञ्जित तामाङ नेकपाको भातृ संगठन अनेरास्ववियूका सहसंयोजक हुन्)
अनलाइन खबरबाट
